Jan-Krzysztof Duda - 15-letni polski diament

[skoczek]

[link nieaktualny]

[kolokwium]

- Ciężko na początku stwierdzić, czy zawodnik ma talent. W większości jednak do sukcesów w szachach dochodzi się ciężką pracą. Talent stanowi może pięć procent - przyznał Irlik.

[thinkerteacher]

Pierwsze zdanie - może być prawdziwe, chociaż niewiele (nic?!) nie mówi. To tak jakby powiedzieć o zawodniku, że "zobaczymy jak będzie pracował (i wtedy dokonamy oceny)".

Drugie zdanie - absolutnie prawdziwe. Przynajmniej ja tak uważam (i to nie tylko dotyczy szachów), że praca rodzi sukces, a bez pracy nie ma kołaczy... i trening czyni mistrza.

Trzecie zdanie - nie bardzo wiadomo co oznacza i jak się do niego odnieść. Równie dobrze można powiedzieć, że "siła stanowi 20%" lub też "wzrost stanowi 90%".

Tak czy inaczej fajnie byłoby na początku określić to czym jest SUKCES. W innym wypadku będziemy myśleli i mówili o czymś zupełnie innym, co dla wszystkich jest "tym samym" (pojmowane jako "zrobienie/uzyskanie czegoś").

[grzekot]

Oczywiście zgadzam się, że kluczowa w osiągnięciu sukcesu (jakkolwiek go zdefiniujemy) jest praca. Bez tego żaden talent się nie rozwinie. Ale nie zgodzę się, że talent to tylko 5% (niby jak to wyliczyć?). Talent jest drugim kluczem do sukcesu. Bez niego nikt nie zostanie artystą, a co najwyżej solidnym wyrobnikiem bez szans na najwyższe laury. Zatem w mojej hierarchii to talent jest na pierwszym miejscu i dopiero on, poparty ciężką pracą, może dać sukces. W tym przypadku ewidentnie te dwa elementy współgrają ze sobą, jednak nasuwa się przy tym pytanie z innej beczki. Ile takich talentów jest w naszym kraju marnowanych. Są one odkrywane na zasadzie czystego przypadku i wtedy wszyscy się cieszą. Brakuje przemyślanego i konsekwentnie realizowanego systemu wyszukiwania "perełek" do dalszej "obróbki", a w dalszej perspektywie systemu szkolenia. Oczywiście zaraz ktoś powie o Młodzieżowej Akademii Szachowej czy Wojtaszek Comarch Team, ale to już są dalsze etapy rozwoju wyselekcjonowanych zawodników. A co z masowością? Tego mi bardzo brakuje w polskich szachach, a przecież wcale nie trzeba niczego odkrywać. Wystarczy skorzystać z dobrych (skutecznych) wzorców od lat stosowanych na wschodzie i zaimplementować je na naszym gruncie. Reasumując: Janek Duda to wspaniały chłopak, który może zajść bardzo daleko ale z drugiej strony "jedna jaskółka wiosny nie czyni".

[thinkerteacher]

Akurat mam okazję pracować z utalentowanymi uczniami (czy też zawodnikami, jeśli można nazywać w ten sposób uczniów, którzy jeszcze nie chcą/nie mogą rywalizować z innymi). Dla mnie uczeń mający TALENT jest jednoznacznym WSKAŹNIKIEM, że z danego ucznia muszę WIĘCEJ wyciskać, dawać bardziej złożone problemy oraz brać coraz trudniejszy materiał. Szczerze mówiąc tak naprawdę nie wnikam jak wiele talentu ma dany uczeń, lecz stale ANALIZUJĘ uzyskiwane efekty oraz sposób rozumowania, wnioskowania i zapisywania (komunikowania) tego czego jest uczony. Dochodzi do tego problem polegający na tym, aby uczeń samodzielnie odkrywał zależności na wyższych poziomach.

Dlatego moim zdaniem - im więcej talentu ma dany uczeń... tym "gorzej" (bardziej przewalone) ma ze mną . Najtrudniej jest jednak z takimi utalentowanymi sprawiać, aby wyciągnęli z siebie motywację i samodzielnie dodatkowo pracowali (albo stale nie podważali tego co się im przekazuje).

Dla mnie osobiście BARDZO trudno jest nie zauważyć talentu danego ucznia (czy zawodnika) jeśli znam jego wiek, poznałem jego możliwości i widzę (a jeszcze lepiej jeśli mogę przeanalizować) wyniki uzyskiwanego przez tegoż ucznia. Osobiście widzę to (tzn. odróżniam tych utalentowanych od przeciętnych czy słabych) mniej więcej w taki sposób jak inni rozróżniają ludzi, którzy mają dwie ręce i dwie nogi od tych, którym brakuje dowolnej z kończyn. Wymaga to co prawda podejścia i wieloletniej pracy, ale później już nie sposób nie widzieć tych, którzy mają trzy ręce i pięć nóg .

[redjok]

Obszerny artykuł o J-KD

https://weekend.gazeta.pl/weekend/1,152 ... szych.html